Boekfragment: "The Wounded Generation" van David Nasaw
Mogelijk ontvangen wij een commissie voor alles wat u koopt uit dit artikel.
De veteranen die tijdens de Tweede Wereldoorlog tegen het fascisme vochten en het versloegen, en degenen die de oorlogsinspanning aan het thuisfront steunden, worden wel "De Grootste Generatie" genoemd. Maar David Nasaw, hoogleraar geschiedenis aan de City University of New York, zegt dat die omschrijving mogelijk misleidend is. Zijn nieuwe boek, getiteld "The Wounded Generation" (Penguin Press), onderzoekt de onzichtbare psychische wonden die militairen opliepen die niet werden gediagnosticeerd of mishandeld, toen ze terugkeerden naar een land dat na jaren van oorlog eveneens was veranderd.
Lees hieronder een fragment en mis vooral het interview van Lesley Stahl met David Nasaw op "CBS Sunday Morning" op 9 november niet!
"De gewonde generatie" van David Nasaw
Liever luisteren? Audible biedt nu een gratis proefperiode van 30 dagen aan.
InvoeringDe Tweede Wereldoorlog was qua duur, geografische reikwijdte en hevigheid ongekend, en de gevolgen voor degenen die vochten en hun geliefden thuis waren onmetelijk. De veteranen die naar huis terugkeerden, waren niet degenen die naar de oorlog waren vertrokken. "Ze zijn nu heel anders", schreef de GI-cartoonist Bill Mauldin in Up Front , gepubliceerd in juni 1945. "Laat niemand je vertellen dat dat niet zo is. ... Sommigen zeggen dat de Amerikaanse soldaat dezelfde nette jongeman is die zijn huis verliet. ... Ze hebben het mis."
De meeste terugkerende veteranen vonden het moeilijk, zo niet onmogelijk, om een volledige nachtrust te krijgen. Velen hadden last van terugkerende nachtmerries en flashbacks. Ze waren prikkelbaar, boos, geplaagd door oncontroleerbare woedeaanvallen, gevoelens van sociale isolatie en angst voor plaatsen en gebeurtenissen die herinneringen opriepen aan de oorlog, de nabijheid van de dood en de doden die achterbleven. Velen zochten verlichting door overmatig te drinken, zoals ze ook tijdens de oorlog en in afwachting van hun repatriëring hadden gedaan. Degenen die professionele hulp zochten, kregen te horen dat ze aan niets meer leden dan oorlogsmoeheid die de tijd wel zou genezen. Dat gebeurde niet. De ware oorzaak van hun leed, posttraumatische stressstoornis (PTSS), zou decennialang ongediagnosticeerd en onbehandeld blijven.
Bijna 16,4 miljoen Amerikanen, 12 procent van de totale bevolking en 32 procent van de mannen tussen de achttien en vijfenveertig jaar, dienden in de strijdkrachten van de Verenigde Staten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze lieten vier miljoen partners, twee miljoen kinderen en tientallen miljoenen ouders, broers, zussen, geliefden, vrienden en buren achter. Het volgende boek is een verslag van de nasleep die voortleefde in de lichamen, harten en geesten van degenen die vochten, degenen die op hun terugkeer wachtten, en de natie die de oorlog had gewonnen maar zich nu moest aanpassen aan vrede.
De oorlog zelf duurde bijna vier jaar. De mannen en vrouwen die vochten op twee oceanen, in de lucht en op de landmassa's van Afrika, Alaska, Azië, Europa en de eilanden in de Stille Oceaan dienden gemiddeld drieëndertig maanden, waarvan driekwart gemiddeld zestien maanden overzee, drie keer zo lang als hun collega's in de Eerste Wereldoorlog. Nooit eerder of sindsdien zijn er zo veel mensen opgeroepen voor de oorlog – en zo lang ook niet.
De wreedheid en het bloedbad van een wereldoorlog werden zichtbaar in plastische verslagen en beelden in de dagbladen, weekbladen, Hollywoodfilms en journaals. De menselijke kosten werden duidelijk toen troepenschepen in de Verenigde Staten arriveerden met ladingen militairen die niet langer van nut waren voor het leger. Alleen al in 1943 werden meer dan een miljoen mensen naar huis gestuurd, de helft van hen met een arbeidsongeschiktheidsuitkering. De totale aantallen waren alarmerend, maar nog alarmerender was het percentage arbeidsongeschikten en ontslagenen – 40 procent voor het leger – met "neuropsychiatrische afwijkingen".
Waarom waren zoveel gezonde jongemannen ingestort? In 1948, drie jaar na het einde van de vijandelijkheden, legde Dr. William Menninger, hoofdconsultant neuropsychiatrie van de legerarts-generaal, uit dat de hogere incidentie van psychische instortingen in de Tweede Wereldoorlog in vergelijking met de Eerste Wereldoorlog grotendeels te wijten was aan het feit dat de Tweede Wereldoorlog "een 'zwaardere' oorlog was, die bijna drie keer zo lang duurde; hij werd uitgevochten op een snelle en wisselende basis in plaats van op vaste lijnen; hij vereiste vele amfibische landingen; hij werd uitgevochten in alle extreme klimaten; de dodelijke wapens waren veel verwoestender en zenuwslopender dan ooit tevoren; en meer mannen werden voor langere tijd van huis gehouden."
Er zat veel waarheid in Menningers analyse, maar zijn uitleg bracht geen troost of verlichting aan de mensen die met PTSS-symptomen naar huis terugkeerden. Deze symptomen konden niet behandeld worden, omdat ze niet begrepen werden – door de veteranen, hun families en de artsen en psychiaters bij wie ze hulp zochten.
Het land waar de veteranen naar terugkeerden, was niet het land dat ze hadden achtergelaten. Er was een tekort aan alle denkbare consumptiegoederen: witte overhemden en herenpakken; vlees en ahornsiroop; rundvlees, brood en gerst; auto's, zowel tweedehands als nieuw; en, het allerbelangrijkst, betaalbare woningen. Wat het meest verontrustend was, was de aanhoudende, onontkoombare angst dat een terugkeer naar een economische depressie op de loer lag, dat het ontslag van miljoenen oorlogssoldaten en het ontslag van nog eens miljoenen militairen tot massale werkloosheid zou leiden.
Fragment uit "The Wounded Generation: Coming Home after World War II" van David Nasaw. Copyright © 2025 David Nasaw. Overgenomen met toestemming van Penguin Press, een imprint van Penguin Random House.
Koop het boek hier:
"De gewonde generatie" van David Nasaw
Koop lokaal bij Bookshop.org
Voor meer informatie:
